Co za koszmar mieć  osłabienie. Chwyciło mnie na własne życzenie,  bo zapomniałam jakie to samopoczucie mieć osłabienie i że ze swoją nawet dość dobrą odpornością nie należy przesadzać. Bardzo dobrze czułam się po dość poważnej operacji, nawet Pani doktor przy wypisie  szpitalnym  zaakcentowała „ miała Pani  najpoważniejszą operację , a najlepiej się czuje, nie odczuwa jak inni zawrotów głowy , osłabienia”. Pogratulowała mi dobrej kondycji. Dość długo nie miałam osłabienia, grypy, ani przeziębienia , prawie zapomniałam jak to jest. Do dobrego szybko się człowiek przyzwyczaja ,  zapomina się, że nic nie ma za darmo ,  że  aby mieć trochę kontroli  nad swoim zdrowiem, trzeba ciężko na to pracować i nie wolno zbytnio się forsować.  Niestety życie dało mi lekcję pokory, bo ja zamiast po operacji  z należytą starannością dbać o swoje zdrowie , to  trochę przesadziłam.  Zaraz po operacji w zastrzyku pozwoliłam wstrzyknąć  sobie wirusa , niby dla ochrony zdrowia,  ale  w nieodpowiednim momencie.  Poprosiłam swoją czteroletnią  wnuczkę i pięcioletniego wnuka, by za zgodą swojej mamy sami u mnie przez parę dni po Świętach  zostali. Na co z oporami i lękiem córka na to przystała, bo dziadek pomysł poparł oferując pomoc w opiece. I tak byłoby cudownie jak by nie to, że ja zabrałam z sobą wnuków  i poszłam na swój zaplanowany  trzeci zastrzyk przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby. W ten sposób zaprosiłam do swego życia w nieodpowiednim momencie osłabienie. Ostrzegano mnie , że zastrzyk bardzo osłabia i mogę się czuć jak bym miała grypę, ale ja te ostrzeżenia zbagatelizowałam. Zaraz po operacji, nie musiałam brać  trzeciego zastrzyku w ustalonym terminie. Trudno,  stało się i teraz po Świętach zamiast cieszyć się wnukami, to z lękiem pokasływałam, bo każdy kaszel może być przyczyną pooperacyjnych zrostów na otrzewnej. Korzystając z ładnej pogody  zamiast  spacerować z tryskającymi radością  wnukami chodziłam obolała , skulona jak by mnie kto przed chwilą jakąś kłodą porządnie obłożył. Byłam wściekła na siebie robiąc projekcję na cały Świat , do końca marnując cudowne chwile z wnukami. Nie wiem jak te dni przetrzymały ze mną  moje kochane wnuki i mój mąż. Dziękuję  wam moje wnuki, dziękuje Ci mój kochany mężu  , że wytrzymaliście przez te dni  moją złość na siebie i całego świata. Nawet moja córka zdążyła się załapać na końcówkę mojego  koszmarnego osłabienia.  Kocham Was i za wszystko przepraszam , obiecuję, że następnym razem nie zepsuję  wam i sobie tych pięknych chwil przebywania z wami. Teraz  wracając pomału do formy staram się naprawić ile się da ewentualnym skutkom niebezpiecznego  osłabienia na własne życzenie. Korzystając z porady mojej siostry zaczęłam stosować okłady na brzuch, ponoć  pomocne w zapobieganiu ewentualnym początkowym zrostom na otrzewnej. Codziennie  zaparzam   siemię lniane w gazie i robię z tego na brzuch okłady. Nie wiem czy to pomoże, ale co mi szkodzi spróbować czegoś co może pomóc, ale na pewno nie zaszkodzi. Aby zapobiec zrostom będę stosowała wiele sposobów, przede wszystkim zgodnie z zaleceniem lekarzy przynajmniej przez pół roku będę bardzo na siebie uważała, nie przemęczała się, nie dźwigała. Najgorsze, że muszę zrezygnować z podróżowania ,  basenów i różnych ćwiczeń, trudno , jak trzeba to trzeba. Za pół roku pójdę zrobić jakieś odpowiednie prześwietlenie, czy USG które mi wykluczy zrosty.  Mam nadzieję, że dzięki operacji pozbyłam się przepukliny, a dzięki emocjonalnej terapii raz i na zawsze w moim ciele przepuklina już nigdy nie zagości. Kto wie może i znajdę  odpowiedź , dlaczego moje jelita narażone są na uszkodzenie z powodu zrostów i przepuklin? Biorę się za siebie , by naprawić  to co przez 66 lat zniszczyłam , to jasne, że nie świadomie, ale podświadomie to i owszem , w niszczeniu swojego zdrowia i życia ciężko tyrałam, nie pozwalając sobie na odrobinę wypoczynku. Dlaczego się tak spieszyłam? Nie wiem. Może mi ktoś to powie?            Irena