Pamiętny dzień 24.11.2005 r. okazał się najlepszym dniem z dotychczasowych dni,  po diagnozie – rak płuc. Nareszcie  , lekarz na wizycie kontrolnej po badaniach powiedział z podziwem  patrząc na wyniki, nie wiem co Pani robi , ale  niech dalej  robi to co do tej pory , bo  jest niesamowita  poprawa zdrowia . Nie pytając o nic więcej dodał, że  jak będę dbać  o swoją psychikę, prowadzić zdrowy,  radosny tryb życia , nie dam się wpędzić w „kozi róg” to mogę żyć jeszcze ładnych parę lat. Bardzo mnie ta rozmowa podbudowała .  Pierwszy raz  na wizycie u lekarza jestem szczęśliwa, bo dał mi szansę patrząc na wyniki, na dalsze życie nawet o parę  lat. Dokładnie to samo   tydzień wcześniej powiedział doktor Wiktor czytając z oczu / medycyna niekonwencjonalna/ , że mogę żyć jeszcze  sporo lat , jeśli zadbam o swoją jakość życia. Fajne było to, że lekarz medycyny konwencjonalnej i  niekonwencjonalnej nic o sobie nie wiedząc ,  mówili o poprawie mojego zdrowia  jednym głosem jakby się umówili. Obydwaj  zgodni, że długość życia zależy ode mnie,  czy będę potrafiła podnieść swoją jakość życia.  Uważam, że  jakość  życia już podniosłam wstępując na inną ścieżkę  życia , czego efektem są  zmienione radykalnie  rokowania mojego leczenia raka płuc. Dla mnie jest to niepodważalny dowód, że sama  zmieniłam swoją  rzeczywistość , zmieniając  swoje przekonania i myśli. Jakie to proste i jak łatwo zdawałoby się zmieniać swoją  rzeczywistość jaką  uznam za słuszną  i jaką  chcę mieć . Haczyk tkwi w tym, że to co jest  bardzo proste jest bardzo trudne do wykonania, aczkolwiek możliwe. Niesamowite jest to, że ja sama zaczęłam tworzyć swoje życie, zmieniając  swoją rzeczywistość. Zaczęło mnie to fascynować i przerodziło się w pasję. Lubię  tworzyć swoje życie radosne  za pomocą pozytywnych  fajnych afirmacji  które aż  chce się  je mówić, powtarzać  , a nawet do znudzenia pisać nie jest taką  katorgą.  Na jakich myślach się koncentrujemy ,  takie mamy samopoczucie. Pojawiające  się  destruktywne  myśli  wypływają na wierzch , niczym szumowiny w zupie  dając  takie same destruktywne  uczucia. By się ich pozbyć,  zaczynam  niczym detektyw swoich uczuć  podążać  za nimi  wchodząc  do podświadomości –   idę  za  tymi uczuciami aż  do źródła zdarzeń.  Kiedy te uczucia zostały  utworzone  odkrywam , że  spojrzenie na to zdarzenie z perspektywy  czasu jest  zupełnie inne i automatycznie tworzą się  inne uczucia.     Irena

„ CO NIE ZOSTAJE UŚWIADOMIONE STAJE SIĘ MOIM PRZEZNACZENIEM”.-JUNG

„Każdy z nas tworzy swe doświadczenie za pomocą myśli i wypowiadanych słów” – Louse L. Hay

Mama po sanatorium, miała w końcu wyczekaną wizytę u pulmonologa. Ku mojemu zdziwieniu skierowania na radioterapie znowu nie dostała. Mam wrażenia , że jak się nie ma znajomości, pieniędzy by się leczyć prywatnie, to lekarze  łaskę ci robią,  że cię w gabinecie przyjmą. Nic ci się nie należy,  żadne badania bo to kosztuje, a nasz NFZ na to nie stać. Poczułam się jak ktoś gorszy, małoważny. Byłam pewna,  że jakbyśmy poszli prywatnie i wybulili za wizytę, mama byłaby  potraktowana zupełnie inaczej. Tak potraktowali ją, całkowicie po macoszemu. Byłam zła, poirytowana i czułam bezsilność. W takich sytuacjach zawsze sięgam po radykalne, by pozbyć się tych emocji. Z satysfakcją później obserwuję, jak wszystko wokół się zmienia, mimo,  że ja zmieniłam wewnętrzne postrzegania tego świata tylko w głowie. Wiem już, że to działa.

Czasem jak robię radykalne na sytuacje, a nie na konkretną osobę jest mi trudno spojrzeć na to z boku. Bo niby do kogo mam pisać ten list: na system. Wtedy zawsze sięgam po kod uzdrawiania. Tak naprawdę, nie ważne jaki znajdziesz sposób, na przekierowanie, pozbycie się emocji ważne,  by do Ciebie przemówił – zadziałał.

Czuję się gorsza jako człowiek, bez znajomości , wystarczającej ilości pieniędzy. Nie stać mnie, by chodzić do lekarzy z mamą prywatnie. Tak jakby dlatego nic nam się nie należało. Wszystko jest dla innych, nam się nic nie należy. Czuję się taka bez wartości, nic niewarta. Najprostszej rzeczy nie potrafię załatwić- takiej jak skierowanie na radioterapie. Nie możemy trafić na dobrego lekarza, mam wrażenie,  że wszyscy nas zbywają. Czuję się taka mała i bez wartości. Jestem zła na sytuacje, na siebie, na system.

Wykonuję modlitwę wstępną i myślę o moim problemie o swoich uczuciach. Wykonuję procedurę kodu uzdrawiania. Wyobrażam sobie wzgórze i widzę na nim Pana Jezusa – podchodzę do niego i pytam.

Panie Jezu, dlaczego czuję się taka bez wartości i jestem bezsilna, nie wiem co robić? Najprostszej rzeczy nie potrafię załatwić, takiej jak skierowanie mamy na radioterapie. Chcę by wyzdrowiała, by miała na to szanse. Wszyscy rzucając nam kłody pod nogi, nawet lekarze. Oni mają to gdzieś,  czy mama wyzdrowieje czy nie. Ważne, że mają swoją diagnozę i mają co wpisać w rubrykę. Nawet to,  co powinno nam się należeć, jest dla nas niedostępne. Wszystko jest dla innych, wszyscy są ważniejsi od nas. Nie mamy znajomości , ani pieniędzy by załatwić to prywatnie. Co mam robić? Jestem załamana całą sytuacją.  Podpowiedź mi co mam teraz zrobić ? Proszę.

Pan Jezus w mojej wizji odpowiedział mi:

Drogie dziecko o czym ty mówisz? Nie ma lepszych, ani gorszych , wszyscy jesteśmy tacy sami. Zobacz słońce równo świeci dla wszystkich. Myślisz , że jak ktoś ma dużo pieniędzy i będzie uważał się za kogoś bardzo ważnego i powie słońcu-: Ja tu jestem najważniejszy masz świecić tylko dla mnie, to słońce go posłucha? Nie, słońce świeci równo dla wszystkich. Nie ma lepszych, ani gorszych. Wszyscy jesteśmy równi, tacy sami. To, że niektórzy wmawiają sobie, że są lepsi od innych, nie znaczy jeszcze o tym, że tak się stanie tylko dlatego, że on tak chce. To działa w dwie strony, nie wmawiaj sobie,  że jesteś kimś gorszym, dopóki sama w to nie uwierzysz to się tak nie stanie. Wszyscy jesteśmy tacy sami, a ty jesteś doskonała, nikomu nie pozwól sobie wmówi , że jest inaczej.

Zobacz słońce świeci także dla ciebie, wyjdź z cienia, poczuj jego promienie na sobie. Poczuj jak te promienie cię otulają. Zapamiętaj sobie, to co czujesz to moja miłość do ciebie, do wszystkich ludzi. Każdy kto chce,  może wyjść na słońce  i poczuć promienie miłości i poczuć jak mocno go Kocham. Każdego nie zależnie co myśli o sobie, ja w każdym człowieku widzę doskonałość, problem polega na tym że on sam nie jest wstanie tego zobaczyć, błądzi, przyjdzie taki czas że zobaczy. Najpierw musi wyjść na słońce z cienia i poczuć moją miłość do niego, do wszystkich stworzeń. Tylko od Ciebie zależy czy wyjdziesz na słońce i poczujesz tą miłość.

Czujesz ją?

Czułam promienie słońca na sobie jak w piękny letni dzień, czułam jak mnie ogrzewają, czułam jak mnie otulają. Czułam ciepło i spokój. Odpowiedziałam tak.

Pan Jezus odpowiedział: To otwórz oczy, spójrz w słońce. Spójrz każdy z tych promieni jest Aniołem Światła.

Otworzyłam oczy: zobaczyłam jak prosto ze słońca przylatuje do mnie Anioł cały złoty ze skrzydłami, oczy miał pełne spokoju i miłości. Za nim stały kolejne podobne do pierwszego. Widok przepiękny.

Pan Jezus powiedział do mnie: Te Anioły, czekają na twoje prośby , by je spełnić i otworzyć przed tobą obfitość wszechświata. Wystarczy je tylko poprosić, nie zapomnij też podziękować im za pracę. Anioły mają nieograniczone możliwości w spełnianiu próśb. Nie musisz się martwić o innych, każdy ma taką samą możliwość zwrócić się do światła miłości i do aniołów i prosić o to co chce. Nie zabieraj pracy Aniołom, nie zrobisz tego za nich lepiej, one mają  nieograniczone możliwości. Czemu chcesz coś załatwiać za kogoś? Proście, a będzie wam dane. Jaki ojciec odmówi prośbie swojego dziecka. Pamiętaj możesz tylko prosić o rzeczy które będą dobre dla wszystkich zainteresowanych w danej sprawie, by były korzystne dla wszystkich. Zawsze dziękuj po wypowiedzianej prośbie. Anioły są bardzo wrażliwe, na podziękowania. Wtedy będziesz miała pewność,  że spełnią prośbę, to tak jakby już była załatwiona. Możesz o niej zapomnieć i zająć się swoimi sprawami. Jak zorientujesz się , że praca Anioła została wykonana podziękuj mu jeszcze raz. Tylko pamiętaj, niektóre sprawy wymagają więcej czasu na załatwienie, a inne mniej. To takie proste. Pamiętaj, że Cię Kocham.

Odpowiedziałam: Dziękuję, Ja też Cię kocham.

Czułam ogarniająca mnie radość , spokój i miłość, w pokoju czuć było ciepło jak w piękny słoneczny dzień.

Zwróciłam się do anioła którego widziałam najbliżej mnie, nadal stał przede mną. Powiedziałam do niego:

Aniele mój proszę cię pomóż mi: załatw dla mamy skierowanie na radioterapie. Tak by było to korzystne dla wszystkich zainteresowanych. Bardzo dziękuję Ci za pomoc. Jestem Ci bardzo wdzięczna za chęć pomocy.

Anioł uśmiechnął się do mnie,  skinął głową i odleciał.

Przyznaję zatkało mnie, nie spodziewałam się takiego obrotu spawy i takiej odpowiedzi. Po złości nie było już śladu. Miałam wrażenie , że nie jestem już sama jakby co,  mam kogo poprosić o pomoc.

Zgodnie ze  wskazówkami zajęłam się swoimi sprawami. Jakie było moje zdziwienie , jak mama uradowana zadzwoniła i powiedziała, że sama załatwiła sobie w końcu to skierowanie  i to po wepchaniu się w kolejkę do tego lekarza , co ją wcześniej olał. ( czytaj wpis: cudowny profesor onkolog)

Uśmiechnęłam się do siebie, zamknęłam oczy i w myślach powiedziałam do mojego Anioła: Dziękuję ci jesteś najlepszy, Kocham Cię.

Od tamtej pory bardzo często korzystam z pomocy mojego Anioła, jeszcze nigdy mnie nie zawiódł. Jeśli nie możecie czegoś załatwić, jakiegoś skierowania, coś co jest wam potrzebne,  jest poza zasięgiem,  poproście Anioła o pomoc. Ja by to zrobić zamykam oczy, wyobrażam sobie wschód słońca,  jego pierwsze promienie na mojej twarzy, wtedy widzę jak promyki słońca przylatują do mnie, gdy są coraz bliżej widzę, że  to nie promyki tylko anioły. Wtedy proszę o konkretną rzecz:

O to by mi przypilnował mleka by, nie wykipiało;

Lub: Bym dojechała samochodem bezpiecznie na miejsce;

Lub:  Bym znalazła miejsce,  by zaparkować samochód, tam gdzie jest zawsze zajęte;

Lub: Bym dodzwoniła się do przychodni by  się zarejestrować, a jest ciągle zajęte, a jak się dodzwonię to już nie ma numerków Itd., itd.

Następnie mówię w myślach: Tak by  było korzystne dla wszystkich zainteresowanych. Bardzo dziękuję za pomoc w załatwieniu sprawy.

To wszystko. Od tamtej pory bardzo często proszę go o pomoc jeszcze nigdy mnie nie zawiódł. Polecam wszystkim, na załatwienie spraw nie do załatwienia.

Agnieszka córka Ireny

Praca z  sobą / ze swoją podświadomością /

Moja wina – czyżby?

  Konsultacja  z  Panem  Profesorem  była przykładem,  jak  wiele choremu może pomóc szczera rozmowa , wysłuchania chorego koncentrując się na chorym, a nie na komputerze , czy innych dokumentach ,  bez pośpiechu .  Naprawdę wyszłam z gabinetu zdrowsza, pewniejsza siebie w walce ze wznową. Czasem wystarczy, że lekarz tylko ze słuchawką może pomóc   cierpiącemu , jeśli okaże choremu  zainteresowanie . Jeśli  chory poczuje  się z lekarzem bezpiecznie , może to  spowodować ulgę w cierpieniu. Została podbudowana moja zachwiana pewność siebie  i świadomość, że nie muszę tak    łatwo  dawać zbywać się  lekarzowi . Mogę uparcie upomnieć się o potrzebne leczenia  i badania. Zaraz skutecznie wypraktykowałam , szturmem  wpychając  się do gabinetu lekarskiego po skierowanie. Trzymałam w ręku skierowanie na radioterapię  i nie dowierzałam,  jak  bez problemu lekarz mi je wypisał. Dlaczego tydzień wcześniej odeszłam z kwitkiem? ;  dlaczego  tak łatwo dałam się zbyć bezpodstawnym argumentom?  Zadałam sobie pytanie od kiedy stałam się taka posłuszna wobec  innych , dlaczego nie potrafiłam upomnieć się o potrzebne leczenie  nawet w zagrożeniu życia?  W pamięci  mojej Mamy  byłam nieusłuchanym dzieckiem , wspominała jak mimo zakazów  uparcie robiłam swoje. Niby nic złego nie robiłam, ale z posłuszeństwem był ze mną ponoć  problem.  Obudzone wspomnienie wywołało   ciekawość  od kiedy posłusznie nie potrafię przeciwstawić się innym  w ważnej sprawie jak np. u lekarza  w sprawie skierowania na radioterapię.  Jak nie  przeprowadzę  własnego  śledztwa  jako detektyw  swoich własnych emocji , to się nie dowiem. Do tej terapii moje „ego” skutecznie przez parę  dni nie pozwala mi się zabrać ; a to nagle chce mi się w ciągu dnia spać , innym razem  łapie mnie jakiś  przymus gruntownego sprzątania  całego domu, a to ktoś  przyszedł i ciągle coś, aby tylko uniemożliwić przeprowadzenie sobie  tej terapii. Z  doświadczenia wiem, że jak  „ego” tak się broni,  to kryje  takie zdarzenie , które  jest tylko wierzchołkiem góry lodowej pod którym  znajduje się  bardzo  ważny  życiowy problem. Moja ciekawość , co kryje się ważnego pod utrudnieniem   skierowania na radioterapię w końcu zwycięża.

Siadam przy ulubionym stoliku ,  włączam muzykę dającą relaks, zapalam  dwie świeczki,  na stoliku czyste kartki papieru, książka Radykalnego Wybaczania ,  Kody Uzdrawiania. Medytacja , wyłączam muzykę i w ciszy  długo się  modlę  do:

Proszę Pana Jezusa o Światło Miłości.

Proszę  Matkę Boską Licheńską o wybaczenie i pomoc w wybaczaniu.

Proszę Przewodnika duchowego o pomoc w uwolnieniu złych emocji.

Proszę  mojego Anioła Stróża  o pomoc w uwolnieniu  złych emocji.

Zadaję sobie pytania z Arkusza Radykalnego Wybaczania C. C. Tippinga . Zdarzenie – dlaczego nie chciano mi dać skierowania na radioterapię? ; Dlaczego nie zaprotestowałam u lekarza przy odmowie wypisania skierowania?

Konfrontacja – denerwujesz mnie bo: w konfrontacji nie miałam absolutnie pretensji do lekarza, tylko do siebie. Dlaczego nie miałam pretensji do lekarza?  Przecież nie chciał przedłużyć  mojego życia.

2b/  Z powodu tego czuję ; nie mogę podważać  zaufania do  lekarza – lekarz wie co robi, wie lepiej co dla mojego zdrowia jest lepsze , ma odpowiednie wykształcenie, a ja nie.  Autorytet – nie mogę podważać  wykształconemu wiedzy , bo jestem na to za „głupia”.

Następne pytanie do siebie – kiedy ostatnio czułam się za głupia, by podważyć czyjeś zdanie w mojej ważnej sprawie.?  Wczuwając  się w emocje „ jestem za głupia by się przeciwstawić negatywnej decyzji” , przypominało mi się  wiele zdarzeń ;np. w pracy nie upomniałam się o zasłużoną  premię, niesłuszne krytyki przełożonego przyjmowałam z pokorą.  Przełożony zawsze mówił przez per Ty, a ja przez per Pan / Pani/ , niby dlaczego? – bo zabroniłam sama sobie , że niby podważyłabym  autorytet? – co za bzdura uświadamiała mi moja świadomość.  Świadomie wiedziałam, że o autorytet swój każdy musi zadbać sobie sam, swoją nadmierną  pokorą  nikomu autorytetu nie przysporzę. Moja świadomość była zaprogramowana z jakiejś przyczyny inaczej i jak na autopilocie kierowała moim zachowaniem, niestety świadomie tego programu wyłączyć nie można.

Odważnie przeciwstawiłam się lekarzowi, bo wyższy rangą Pan Profesor potwierdził, że to lekarz niesłusznie postąpił, a ja miałam prawo o swoje się upomnieć./ U mnie poskutkowało podparcie się wyższym autorytetem/

Świadomie wiedziałam, że „ dokładnie jest taki sam procent głupich studentów co profesorów”, do podświadomości nic nie dotarło  – program robił swoje.

Dalej wczuwając się w przerabiane emocje,  dotarłam do szkoły podstawowej czwartej klasy. Dokładnie poczułam , zobaczyłam jak na Video ;  Zdarzenie miało miejsce na boisku szkolnym . Pani od geografii skompromitowała się przed całą klasą , kolega , uczeń  dwójkowy , udowodnił nauczycielce, że  nie wie,  które ptaki odlatują do ciepłych krajów, a które zostają na zimę. Wszyscy zaczęliśmy się śmiać  z głupiej miny nauczycielki, przez co wpadła w furię,  zaczęła krzyczeć, wyzywać tego ucznia, wiatr rozpiął bluzkę, podwiał spódnicę , rozwiał włosy spięte w koka , a nauczycielka ganiała tego ucznia po boisku wyglądając  bardzo zabawnie, w końcu zostawiła nas i sama poszła do domu. Ja po przyjściu  do domu zastałam ojca i przejęta jeszcze całą sytuacją w szkole na boisku z nauczycielką opowiedziałam ojcu całe zajście bardzo emocjonalnie. Ojciec  na to skrzyczał mnie  i przełożył pasem za śmianie się z nauczycielki .  Zaprogramowałam sobie przekonanie ,  że trzeba być całkiem głupim by śmiać się z kogoś  wykształconego , mądrego zamiast od niego się uczyć.  W moim domu nauka była świętością , a tym samym duży szacunek do nauczyciela.

Dopiero teraz uświadomiłam sobie, że ojciec powinien mi wytłumaczyć, że nawet dobry  nauczyciel ma prawo się pomylić  i czasem  źle się zachowuje  – nauczycielka  powinna przyznać się do błędu, ucznia pochwalić  i byłoby po sprawie.  Reakcja nauczycielki i ojca spowodowała u mnie szok. Dało mi to na lata całe przekonanie ;   że  jestem odpowiedzialna za czyjś autorytet – przecież to nieprawda; że autorytet jeśli nawet się pomyli , to nie wolno mu tego powiedzieć –  przecież to nieprawda.  Najgorsze , że do tego doszło poczucie winy , jak mogłam śmiać się z nauczycielki ,  a jak wina to i kara – zupełnie niepotrzebnie, bo śmiałam się  z śmiesznej sytuacji,  którą stworzyła nauczycielka, a nie z niej, jeśli nawet z nauczycielki  to i tak nie była moja wina.

Wybaczyłam nauczycielce i  Ojcu , / sobie  już nie miałam co wybaczać/  według  Arkusza Radykalnego Wybaczania.

Poczułam przypływ silnej energii ,  dokończyłam to zdarzenie Kodem Uzdrawiania. Podziękowałam modlitwą  ; Panu Jezusowi; Matce Boskiej ; Przewodnikowi duchowemu i swojemu Aniołowi za pomoc w uwolnieniu się  z podświadomości  od dwóch bardzo destruktywnych przekonań i poczucia winy. Irena

„ Wspomnienia komórkowe wchodzą w rezonans z energią o negatywnej częstotliwości i wywołują stres w ciele. Co takiego odkryli naukowcy w laboratorium na Southwestern, że tak twierdzą?  Odkryli, że zdrowie całego organizmu zależne jest od wspomnień komórkowych ciała. Osoba, zwierzę lub roślina z negatywnymi wspomnieniami komórkowymi będzie musiała pokonywać przeszkody nawet w sprzyjających okolicznościach. Osoba ze zdrowymi komórkami będzie sobie świetnie radzić nawet w takich okolicznościach, w których byśmy się tego nie spodziewali „  – Alexander  Loyd

–

Fragment wpisu z zakładki – Poradnik dla rodziny, rak oczami córki

Motywacja -Mój dom to moje wnętrze!

Co zrobić, gdy usłyszymy od chorego?

Chcę walczyć z rakiem tylko nie chcę  nad sobą pracować, nie mam siły jestem zmęczony!

Co to znaczy walczyć rakiem? Co to znaczy dla nas, dla rodziny chorego? Dla mnie oznacza to wewnętrzną  walkę z najgroźniejszym przeciwnikiem – z samym sobą. Dla rodziny chorego oznacza ciężką próbę, by mu pomóc w tej walce w motywacji do działania. Bo walkę musi  toczyć sam chory, nikt nie może tego zrobić za niego. Chory często się broni mówiąc:  chcę walczyć z rakiem tylko nie chcę nad sobą pracować. To najczęstsze  zdanie, które słyszę od rodziny, gdy mówimy o leczeniu raka. To typowy konflikt wewnętrzny chorego. Dwa zdania, które sobie przeczą. Nie można chcieć się leczyć i przy tym uważać, że nie muszę kompletnie nic robić. Odpocznę i poczekam aż wynajdą cudowne lekarstwo łyknę je i po sprawie. Mówiąc tak chory oszukuje i siebie i rodzinę. Nie pozwólmy mu na to. To tak jakbyśmy mieli zapuszczone brudne mieszkanie i mówili sobie i wszystkim chcę mieć czysto ładnie i schludne mieszkanie, ale nic z tym nie robimy. Tylko udajemy, że nie widzimy, że jest brudno. Czekamy aż ktoś wymyśli samosprzedającego robota i za nas posprząta. Rodzina przyniosła nam mopa wiadro i kosze na śmieci do usuwania odpadków i śmieci, czyli narzędzia tak jak Arkusz  Radykalnego Wybaczania. My dalej mówimy tak,  chcę mieć czysto tylko nie chce mi się sprzątać. Tylko nasz dom nasze wnętrze, to takie miejsce gdzie możemy posprzątać tylko sami, żadna ekipa sprzątająca nie ma tu wstępu tylko my możemy tu wejść. Tymczasem w naszym brudnym mieszkaniu zaczynają pomieszkiwać dzicy lokatorzy, szczury, myszy, karaluchy, korniki,  najpierw tego nie widzimy udajemy, że wszystko jest w porządku, potem diagnoza i szok. Ja,  to mam plagę szczurów, zamieszkują cały dom, panoszą się po wszystkich pokojach i kondygnacjach. Najpierw szok nie dowierzanie, jak mogłam do tego dopuścić, dlaczego mój dom? Nie mogły zamieszkać gdzie indziej? Nie, nie mogły, bo tu jest wystarczająco dużo śmieci odpadków i zakamarków i nikt nie sprząta. Szczury maja raj- to, dlaczego mają iść gdzie indziej. Potem idziemy do specjalisty -on radzi trucie gryzoni, insektów chemią, zatruwa cały dom. Nas razem z gryzoniami, bo nie mamy gdzie się wyprowadzić w trakcie trucia. Tylko że dom jest zagracony, jest brudno i wszędzie są sterty śmieci odpadków, plaga szczurów ma się gdzie ukryć – po za tym mutują każde następne pokolenie jest odporniejsze na truciznę którą wytruto ich rodziców. Pochowały się w zakamarkach, w stertach gratów z dzieciństwa, które szkoda nam wyrzucić. My nadal mówimy – ja chce mieć w domu czysto ale nie chcę nic robić? Pytanie jaki powinien zadać sobie chory to : Dlaczego wolisz się tak męczyć , a nie weźmiesz się za porządki w swoim wnętrzu. Jesteś śmierdzącym leniem i brudasem i nie mów mi, że chcesz wyzdrowieć, bo to nie prawda. Jak chcemy się pozbyć gryzoni z domu?  To nic nie robimy tylko mówimy do nich wypowiadam wam walkę i nic nie robimy. Czy zaczynamy od wyrzucania odpadków, śmieci, zbędnego sprzętu, czyścimy podłogę, ściany? Jak zostaną same ściany i czysta podłoga, gdzie wszystkie dziury są pozatykane to dopiero możemy zastosować chemię ,  gaz by wytruć gryzonie, karaluchy, pluskwy nawet tak małe, że ich nie widzimy, bo nie mają się gdzie ukryć? Najpierw trzeba zacząć porządki. Bez tego cała reszta nie ma sensu. Jeśli chory mówi mi: chce się wyleczyć, tylko nie chcę nad sobą pracować, poszukajmy innej metody? Odpowiedź powinna brzmieć:,
dlaczego kłamiesz? Dlaczego bezczelnie kłamiesz, oszukujesz mnie i siebie? Dlaczego chcesz umrzeć? Dlaczego chcesz chorować? Dlaczego wolisz się męczyć, niż wyzdrowieć? Gdybyś chciała wyzdrowieć to byś wzięła się do roboty. Ta droga jest sprawdzona wiemy, że działa a, ty nie chcesz nią iść, bo ci się po prostu nie chce. Czemu okłamujesz mnie i siebie? Dlaczego mi to robisz? Jakby ci na nas, choć trochę zależało to byś się wzięła do roboty? Gdy mówisz nie chce mi się pracować nad sobą – To tak jakbyś mówiła nie chce żyć. Co według ciebie znaczy chcę  walczyć, ale nie chcę nic robić? Walka właśnie oznacza pokonywanie własnego – nie chce mi się.  Walka z rakiem oznacza pokonywanie własnego – jestem teraz zmęczona. Walka z rakiem oznacza pokonywanie własnego –  jestem teraz zajęta. Walka z rakiem oznacza pokonanie własnych słabości, własnego ego. Nie mów mi nie chce mi się, powiedz mi lepiej, dlaczego wolisz umrzeć niż przepracować jakąś emocje z dzieciństwa?  Twoje wnętrze to twój dom, rak jest plagą karaluchów i szczurów, myślisz, że postawienie na środku mopa i wiadra z wodą wystarczy by było czysto?  Weź się do roboty póki nie jest za późno. Do tego domu ja nie mogę wejść by zrobić coś za ciebie, te porządki musisz zrobić sama. Czas gra tu kluczową rolę, a nie wiemy ile go mamy, bo gryzonie, korniki i karaluchy podgryzają główny strop, musisz zrobić porządki i się ich pozbyć zanim się wszystko zawali.  Nie chce ci się – pewno, że ci się nie chce, a przed generalnymi porządkami w domu to się komuś chce wziąć do roboty?  Pewno, że się nie chce, ale robimy to, bo to jedyny sposób,  by w domu było pachnąco czysto ,  świeżo i zdrowo. Czas zacząć wiosenne porządki – im bardziej ci się nie chce to znaczy, że tym szybciej powinnaś wziąć się do roboty. Stańmy z prawdą w oko w oko – nie mamy czasu teraz by cokolwiek odkładać na później, bo możemy się obudzić z ręką w nocniku.  Aby wyrwać chorego z marazmu musimy w nim wywołać gniew. Wtedy najlepiej się sprząta. Nie ma innej drogi,  wiec niech mi nikt nie mówi, że on chce tylko mu się nie chce. Bo to nie prawda. To oznacza, że chce, ale bez wyrzutów sumienia,  że to jego wina odejść z tego świata. Poczucie winy to też emocja, którą trzeba przepracować. Wiec do roboty!!!!

Córka Ireny – Aga

Ej! – Irena co z Tobą? miało być fajnie, a wyszło jak zwykle. Pierwsza poszpitalna wizyta kontrolna u lekarza była bardzo przygnębiająca ,  bo  Pani doktor  potraktowała mnie jak intruza, to od razu mam się poddać?  Miałam prawo się zdenerwować , bo w  szpitalu  przy wypisie powiedziano nam, że lekarz na wizycie kontrolnej w przychodni podejmie decyzje i da mi skierowanie na radioterapię jak zajdzie potrzeba.  Na wizycie  w przychodni przyszpitalnej Pani doktor po zrobieniu  zdjęcia płuc nic mi nie powiedziała , nic nie wyjaśniła, spytała czy chcę środki przeciwbólowe, a na upomnienie się na radioterapię odpowiedziała mi, że szpital nie dał takich zaleceń, dlatego nie ma uzasadnienia dla mnie na radioterapię, nic więcej żadnych informacji nie uzyskałam, a moje pytania zostały bez odpowiedzi. Po otrząśnięciu się , odrzucona przez  lekarzy , zaczęłam szukać pomocy medycznej na własną rękę. Bardzo potrzebowałam medycznego potwierdzenia o stanie swojego zdrowia, czy mam aktywne komórki rakowe i nic nie można zrobić, czy może nie mam już w ogóle raka , chociaż sama w to jeszcze nie wierzyłam. W tej kwestii,  jeśli chodzi o diagnozy , to  medycyna  niekonwencjonalna  nie była dobra i chyba do dnia dzisiejszego słabe stawiają diagnozy. Bardzo potrzebowałam potwierdzenia medycznego, czy terapie Radykalnego Wybaczania  które stosuję naprawdę działają, czy może mnie się to wszystko wydaje? Pojechałam do Szpitala Onkologii  i  Radioterapii znaleźć kontakty  z lekarzem na prywatną wizytę. Moje modlitwy zostały wysłuchane , bo spotkałam fajną pacjentkę , której opowiedziałam swoje odczucia, że  znalazłam się na bocznym torze , ale bardzo chcę wiedzieć , czy nastąpiła u mnie wznowa, czy nie, bo moje samopoczucie się pogorszyło. Pani Basia powiedziała mi, że mnie rozumie, bo przez to piekło przeszła i że mam prawo wiedzieć z punktu widzenia medycznego jaki jest stan mojego zdrowia. Niestety prawo mam, tylko żyjemy w czasach z którego nic nie wynika, bo wysokiej klasy specjaliści dla maluczkich  są niedostępni. Kazała mi poczekać, bez kolejki wtargnęła do gabinetu Pani profesor onkologa  ginekologa / Basia u Niej się leczyła / , za chwilę wyszła oznajmiając mi, że będę przyjęta, mam poczekać i nim zdążyłam podziękować ulotniła się. Pani Profesor  zbadała mnie, pocieszyła, że nic złego się nie dzieje, bo węzły chłonne są w normie i skierowała mnie do Pana Profesora Onkologa Pulmonologa. Za następne pół godziny byłam już badana przez Pana Profesora, szybko poznałam, że był nie tylko wspaniałym lekarzem, ale i wspaniałym człowiekiem. Przeprowadził ze mną  niezapomnianą  rozmowę. Zapytał mnie , co chcę wiedzieć? Od razu dodał , że ” na świecie nie ma skutecznego leku na Pani typ raka”. Odpowiedziałam mu, że ja wierzę , że z tego raka wyjdę , tylko potrzebuję niezbędnego czasu i jaki czas może mi medycyna przedłużyć. Pan Profesor mnie się zapytał jaką  medycyną niekonwencjonalną się interesuję? Odpowiedziałam mu w telegraficznym skrócie , że chcę się wyleczyć przez Radykalne Wybaczanie . Pacząc mi prosto w oczy powiedział – co Pani chce wiedzieć ode mnie proszę pytać , szczerze według swojej wiedzy odpowiem. Zaskoczyło mnie to, że tak samo jak ja wierzył, że „cuda zdarzają się codziennie, każdego dnia,  w każdej godzinie , w każdej minucie tylko my tego nie zauważamy. Zadał dziwne pytanie – dlaczego zaraz po szpitalu nie przyszłam na radioterapię? Na moją odpowiedź, że nie dostałam skierowania , odpowiedział  – dlaczego łatwo lekarz mnie się pozbył?  Kazał mi iść s powrotem  i tak długo nie wychodzić z gabinetu, aż wypisze  skierowanie.  Powiedział mi jeszcze coś bardzo ważnego o objawach; Niech Pani sobie przypomni jakie miała objawy pół roku przed diagnozą , to były objawy raka – zaznaczył – nie wcześniej. Naprawdę zdarzają się jeszcze prawdziwi wykształceni lekarze z prawdziwego zdarzenia . Każdego dnia dziękuję  Bogu, że miałam szczęście na tego Pana Profesora onkologa pulmonologii spotkać i że ze mną  porozmawiał. Wróciła mi wiara w człowieka. W terapii  z Radykalnym Wybaczaniem wskazówki co do objawów raka były mi bardzo pomocne. Postąpiłam tak jak mi powiedział i za cztery miesiące byłam już na radioterapii. Wizytę u tej Pani i Pana Profesor miałam bezpłatną, cud nie cud , ale tak było. Niewiarygodne jest to, że po tych wizytach szybko minęły mi  przykre objawy. Z logicznego punktu widzenia wynika,  że moje  te przykre objawy powodował stres,  z powodu poczucia odrzucenia na boczny tor. Irena

Forum  Onkologiczne  mimo krytycznych uwag jest  jednym z rzetelnych miejsc,  gdzie chorzy mogą uzyskać  nie tylko sporo informacji, ale najważniejsze, że w tych trudnych chwilach nie są sami. Osoby wspierające chorych są potrzebni,  oddaję tym wszystkim  duży szacunek . Jeśli nawet chory jest wspierany w swoim lęku i strachu to i tak  lepsze niż samotność. Rozumiem chorych,  którzy z lękiem  i niepokojem oczekują wznowy po remisji raka. Oczekiwanie wznowy działa jak samospełniająca się przepowiednia, ale lęk i strach nie wspierany  też zrobi swoje. Uważam, że   każde wsparcie jest dobre na zasadzie mniejszego zła , bo nie ma nic straszniejszego jak oczekiwać czegoś złego w samotności.

Po sanatorium  w domu pełna optymizmu i wiary, że wszystko możliwe,  wcielam w życie swoje postanowienie – będę żyć normalnie  ignorując złe rokowania lekarzy.  Moje postanowienie ignorowania ostrzeżeń lekarzy przed wznową gruchnęły jak  domek z kart przed pierwszym bólem głowy. W desperacji szukałam lekarza który by mnie zechciał wysłuchać , niestety  trudno się było dostać nawet prywatnie , po usłyszeniu, że jestem po sześciu cyklach chemii  nikt nie chciał mnie przyjąć . Zakończona chemia i lekarze już nic nie mają  mi do zaoferowania . Ja mimo wszystko z uporem maniaka szukałam jakiegokolwiek wsparcia. Poczułam się w gorszej sytuacji niż zaraz po diagnozie  raka . Teraz lekarze po zrobieniu wszystkiego co do nich należało odrzucili  mnie na bok i poniekąd słusznie.  Moja Rodzina i najbliżsi  wrócili  do swoich zajęć i swoich  problemów  zostawiając mnie samą i też poniekąd słusznie. Znalazłam się w sytuacji bez wyjścia – niestety nie znałam Forum Onkologicznego.  Wydawało mi się, że umieram  wyrzucona, odrzucona przez wszystkich na  boczny tor. Silny ból głowy,  obrzęki pod oczyma  mniejsze, ale są , podczas medytacji usłyszałam znajomy odgłos raka – mniejszy, ale słyszałam .  Wszystko przypominało mi, że rak wrócił i przystąpił do ataku. Czekał i się doczekał, aż będę  osłabiona, albo samotna . Jak to dobrze, że byłam wypoczęta  po sanatorium , mam  zwiększone siły do obrony,  ale sama zupełnie sama.  Zadałam sobie pytanie, jak w takich warunkach żyć normalnie ?  Zajęcie  dla siebie znalazłam bez problemu . Nauczona pracy , zawsze robota mnie się trzymała na zasadzie „ głupiego robota lubi”. Zmęczenie fizyczne było  moim  wypróbowanym  sposobem  na szybkie zasypianie.  Do diagnozy kierując  się  rozsądkiem, swoją  świadomością życie zaskakiwało mnie problemami zdrowotnymi , życiowymi. Zdrowo się odżywiałam  –  a chorowałam , rozsądnie  wydawało się mądrze postępuję –  a głupio wychodziło , starałam się jak mogłam – a i tak  wszystko  szło na opak niż chciałam. Wielokrotnie przekonywałam się, że nad swoim życiem nie mam kontroli , cokolwiek nie zrobię, to i tak  na złe się obróci mimo dobrych intencji i odwrotnie do tego co zamierzałam.  Ludzie których znałam  uważali podobnie, mówili mi Irena  , cokolwiek nie zrobisz,  to i tak  d..pa  z tyłu. Niektórzy twierdzili,  że taka karma, albo szczęście. Przypominam sobie , że mam narzędzie, sposób na bycie twórcą  własnego życia,  wchodząc emocjami do podświadomości i usuwając destruktywne emocje .  Wiem jakie życie chcę mieć, robię plan i hokus pokus , żyję sobie tak jak zaplanowałam i już jestem w raju.  Tak to niestety nie działa. Doświadczam  podróży za pomocą emocji  do  podświadomości  i odblokowuję   niechciane emocje, które powodują zmiany w moim ciele i życiu,  tylko nie zawsze od razu te zmiany   zauważam. Na ogół zmiany dokonują się  powoli i subtelnie , dlatego   często  są niezauważalne tu i teraz. Dopiero z perspektywy pewnego okresu czasu można odkryć dokonane zmiany, to  zniechęca i zachęca  do starych przyzwyczajeń  i nawyków. Szkoda, że nie mogę tak często jak bym chciała robić badań , celem zweryfikowania aktualnego stanu zdrowia. Lęk przed zmianami ,  samotność w walce ze wznową były dobrymi sojusznikami raka, który pomału chyba zaczął się odradzać.  Mimo wszystko  przeważyła siła woli życia  i zaczęłam sobie  planować  nowe  zadania do walki przed wznową , wytyczać nowe cele i tworzyć nowe marzenia , bo inaczej jak mam powrócić do życia?   Życie po nowemu , przypomina raczkujące niemowlę, które z trudem podnosi głowę i świat odbiera się  nosem przy ziemi. Ten sposób myślenia nasunęło  mi skojarzenia, że upodobniłam się do raka?. Walka z rakiem przeszła na walkę  przed wznową,  mimo innych warunków i w samotności  nie poddam się,  będę walczyć wypróbowanym sposobem z lądu, morza i powietrza  do końca albo rak albo ja. Uważam, że pobyt w sanatorium  pozwolił mi złapać  świeży oddech do nowego życia i nowej walki. Irena

Pojechałam do sanatorium wbrew zaleceniom lekarzy onkologów. Zwyczajnie ukryłam leczenie raka płuc, w końcu co miałam do stracenia?  Lekarze nie mieli mnie już nic do zaoferowania oprócz ogólnych zakazów.  Sanatorium okazało się dla mnie kontynuacją dalszego leczenia raka. Szpital zakończył leczenie mimo, że część guza w płucu została, remisja była duża, ale nie całkowita.  W szpitalu po wypisie poczułam się wyrzucona na margines społeczny  oczekujących na śmierć,  której  już nic nie wolno. Zostało mi tylko prawo do środków znieczulających z którego akurat nie miałam ochoty korzystać.  W sanatorium wróciłam z powrotem do życia.  Przed lekarzami  i całą służbą sanatoryjną skrzętnie ukryłam diagnozę raka płuc  i że zakończyłam dwa tygodnie temu ciężką chemię. Oczekując na to, co miało nadejść nieuchronnie naprawdę milej i przyjemniej było w środowisku normalnych żyjących  ludzi  niż w izolacji. Przecież  rak  płuc nie jest chorobą zakaźną , nikomu krzywdy nie czyniłam,  nie rozumiem dlaczego  kierując się niby moim dobrem , służba medyczna skazała mnie na izolację niczym przestępcę  skazanego  na śmierć , chociaż  przestępcy  przed śmiercią mają  jeszcze jakieś   prawo do ostatnich życzeń. Jakim prawem komisje lekarskie  dokonują za mnie wyboru jak ja mam spędzić  resztę dni swojego życia i jakim prawem  odebrało mi się prawo do sanatoryjnego  leczenia kręgosłupa i okazuje się,  że  już na zawsze. Przebywając  z dala od domu ,  miałam sposobność spojrzeć  na swoje życie z  rakiem  tu i teraz z boku, a z boku widzi się lepiej. Podjęłam decyzję, że po powrocie  z sanatorium  wrócę w domu do normalnego życia w śród żyjących, a nie oczekujących na śmierć. Tak naprawdę to nikt nie zna dnia, ani godziny kiedy dla kogo nadejdzie ta chwila ostatnia. Lekarzom czasem się wydaje, że wiedzą  kiedy w ciężkich przypadkach chory z tego świata  odejdzie, na szczęście są omylni i dobrze by było, aby chorzy o tym wiedzieli. Cieszę się, że mogłam udowodnić lekarzom ich pomyłkę , ale nie mam do nich o to pretensji, niech  Bóg im wybaczy, bo czasem nie wiedzą co czynią. Irena

  / praca  ze  swoją  podświadomością /

Przedstawiam  następne  kroki uwalniające destruktywne   przekonania  i  destruktywne emocje.

„Przekonania to myśli, które uznajemy za prawdę” – Louise L. HAY ;   „Co za głupota: karać siebie dzisiaj za to, że ktoś nas uraził dawno temu” – Louise L. HAY

Kiedy jakieś zdarzenie wywołało u mnie negatywną emocję ; smutek, złość , strach, lęk , żal ,  a moje „ego”  broni się tak bardzo, że nie mogę się skoncentrować , wówczas tak długo się modlę – obojętnie, gdzie jestem, aż uspokoję się na tyle, że mogę skupić się nad tym co czuję, lub co czułam w związku z pewnym zdarzeniem. Bywa, że „ego” się broni i wywołuje u mnie nagle silną senność  uniemożliwiając koncentrację , wówczas , jeśli warunki na to pozwalają wysypiam się i w wolnym czasie stosuję  terapię według przedstawionych  poniżej kroków.

Pierwsze trzy kroki obecnie stosuję już bez zastanawiania – automatycznie. Wyjątkowo wracam do pierwszych trzech kroków przy mocnym zdenerwowaniu. Poza domem stosuję medytacje bez muzyki i świeczek. Na przykład nad morzem , pod piramidą, czy na spacerach  i innych miejscach. Lubię medytować  podróżując pociągiem.

IV – krokiem jest  połączenie medytacji z muzyką relaksacyjną przy  zapalonych   świeczkach.

V – krokiem są modlitwy z modlitewnika  lub  modlitwy   z prośbami ;

–  z prośbą do Pana Jezusa o Światło miłości,

– do Matki Boskiej Licheńskiej o wybaczenie mnie i innym tego, co mam ukryte w ciemnych zakamarkach niewidocznych  dla mojej świadomości dla dobra swego i innych,

– do Przewodnika Duchowego o pomoc w wybaczeniu ukrytych w podświadomości destruktywnych uczuć,

–  do swojego Anioła Stróża o pomoc w uwolnieniu destruktywnych przekonań dla dobra swego i innych  i pomoc  w wybaczeniu wszystkim, którzy przyczynili się do destruktywnych emocji.

VI – krok zadawanie sobie pytań według  Arkusza Radykalnego Wybaczania z książki – Radykalne Wybaczanie – Colina C. Tippinga / można ściągnąć z Internetu , lub kupić książkę /

Wszystkie sesje terapii kończę wykonaniem  Kodów Uzdrawiania  – Alexandra Loyd / książka dostępna w Internecie/ . Kody Uzdrawiania działają jak się dojdzie do źródła problemu powodującego blokadę . Mnie udaje się odnajdywać źródło blokad za pomocą  przedstawionych wyżej sześciu kroków. Proszę pytać jeśli coś  jest niejasne, postaram się w miarę swoich możliwości  wyjaśnić. Irena

„Jednak prawie wszyscy są zgodni co do tego, że niemal wszystkie choroby mają jedną przyczynę – STRES! Ten pogląd w ciągu ostatnich lat zyskał tak powszechną akceptację, że poparł go oficjalnie nawet Rząd Federalny Stanów Zjednoczonych.” – Alexander Loyd.

/ze  swoim wewnętrznym JA/

Na prośbę  wiele osób opiszę pierwsze stawiane kroki na drodze do wyleczenia swojego zdrowia i życia. Po diagnozie  rak,  moje życie zostało podzielone na przed i po diagnozie. Przed diagnozą  oburzało mnie jak czasem słyszałam, że sama sobie stwarzam różne złe sytuacje w swoim życiu. Już na pewno nie zaprosiłabym  do siebie raka. Pomału docierało do mnie, że świadomie nie, ale podświadomie , czy nadświadomie  możliwe, skąd ja mogę o tym wiedzieć? Okazało się, że można się o tym przekonać samemu , ale  na ten temat odwlekałam w czasie aż do diagnozy  – nowotwór płuca prawego z przerzutem  do węzłów chłonnych.

Mobilizując wszystkie swoje siły w przerwach między atakami bólu , pokonując osłabienie zdobywałam wiedzę jak  dotrzeć do swojej podświadomości. Okazało się, że prostą drogą do podświadomości są nasze emocje. Potężne emocje, to też ten ból, cierpienie,  które zafundował mi rak. Tymi emocjami go do siebie ściągnęłam i tą samą drogą go z siebie mogę wyrzucić.

Wszystko się zmienia , wyjątkiem są nasze emocje, które  nie uległy ewolucji na przestrzeni dziejów człowieka.  Dzięki temu są szeroką otwartą  bramą , przez którą można dotrzeć do naszej potężnej podświadomości .  Zrozumiałam ,  że  dzięki temu mogę być twórcą własnego nowego życia,  nieświadoma jak ciężkie i trudne wytyczyłam sobie zadanie pozornie niby proste i fajne. Nasze własne emocje zostały  przeze nas  stworzone  w jakiś konkretnym celu , jeśli przechodzą przez nas, to jesteśmy zdrowi i  wszystko się w życiu dobrze układa.  Gdyby nie były  blokowane przechodziły by przez nas , nie stwarzając żadnych problemów  zdrowotnych .  Ja  to rozumiem w prosty sposób,  to nasze  zdrowie jest takie jakie jest nasze życie , a jakie prowadzimy życie , takie mamy emocje , a jeśli są blokowane,  to są przyczyną naszych chorób  i problemów życiowych. Wszystko działa w odwrotnej kolejności , nasze problemy, nierozwiązane sprawy stwarzają blokady. Choroby informują nas , że mamy nie rozwiązany problem emocjonalny. Tak zawsze jest, że  nie  rozwiązany problem emocjonalny , powoduje problemy  życiowe.  Tylko  w  małym procencie otrzymujemy   w  spadku po przodkach w pamięci komórkowej , potocznie nazywane chorobami dziedzicznymi.

W paru krokach przedstawię swój schemat na drodze do uzdrowienia – uwolnienia się od raka;

I – Pierwszym moim krokiem było mówienie  afirmacji z książek Louise L.  Hay ,  z jednoczesną koncentracją./ afirmację można ściągnąć z Internetu/.  Już przez  pierwsze  medytacje uwalniałam się od stresu z powodu  raka  i jego skutków ,  co to będzie i jak będzie.

II – drugim krokiem były moje modlitwy . Każdy modli się na swój sposób, ja stosowałam koncentracje nad wypowiadanym w modlitwie  każdym słowie.

Te dwie wymienione koncentracje , to były moje pierwsze pozytywne medytacje . Podczas medytacji uwalniał mi się stres, poczułam ulgę i doświadczyłam, że niechciane myśli można zmienić  – stało się to dla mnie realne. Przełamywałam wewnętrzny opór , wykorzystując każdą chwilę do medytacji, nawet jak jechałam do lekarza i czekałam w przechodni przed gabinetem lekarskim.

III – krokiem było pytanie do siebie ? – co czuję w tej chwili? Przed gabinetem czułam lęk , przed poznaniem swoich wyników badań. Kiedy czułam wcześniej taki sam lęk? Charakterystyczny lęk pojawiał się zawsze jak  oczekiwałam na  coś,  na czym mi bardzo zależało. Takimi etapami posuwałam się  aż do okresu dzieciństwa; jak czekałam na wyniki z klasówek, jak ojciec wracał z wywiadówek i.tp .Przerwane śledzenie tego  lęku kontynuowałam później , w drodze powrotnej, przed snem, w każdej wolnej chwili . Odkryłam, że zajmując się śledzeniem swojej emocji zapominałam o raku i jego skutkach, tym samym rak nie otrzymywał przez dłuższą chwilę  ulubionego pokarmu jakim był stres. Dlaczego tak się działo niech się zajmują naukowcy, ja nie muszę wszystkiego wiedzieć. Dla mnie ważna była odczuwana ulga po takiej medytacji. Dalsze kroki do zdrowia opiszę  na blogu w dalszej części .  Irena

Osiem miesięcy temu przy pomocy córki / nie potrafiłam jeszcze posługiwać się komputerem/ wysłałam swoją  dokumentację  medyczną na Forum Onkologiczne DUM SPIRO – SPERO ,  z przebiegu choroby  pod tytułem ,”to przecież możliwe „ jestem uzdrowiona” – chociaż wyleczenie jest niemożliwe. Na tym forum Irina48 „ Uzdrowiona z raka płuc „ – to ja. Wysyłając dokumentację medyczną  wywołałam  niezamierzoną  burzę, że ja nie wiadomo czy żyję, że może ja to nie ja itp. Szanując zasady  regulaminu  tego Forum nie mogłam udzielać  bliższych  wyjaśnień , że stosowałam w swoim leczeniu jednocześnie metodę niekonwencjonalną i  akademicką. Przykre, że te dwie metody ciągle wzajemnie się oskarżają,  oczerniają  , zamiast połączyć siły w walce z tą śmiertelną chorobą. Na tym forum uświadomili mnie , że należę do tych nielicznych szczęśliwców, którzy tą chorobę pokonali. Jestem zaskoczona, że tak mało nas wyleczonych z  raka płuc , myślałam,  że skoro mnie się udało,  to może wyleczyć się wielu, może to cud,  ale dla każdego możliwy. Z tego Forum nasunął mi się wniosek,  że gdybym miała umysł naukowca,  to trudniej by mi było wyjść z raka , bo wiara tylko w to,  co można udowodnić naukowo,  na to by nie pozwoliła.

„ABSURDEM JEST NIE STOSOWAĆ KURACJI , KTÓRE DAJĄ DOBRE REZULTATY TYLKO DLATEGO, ŻE ICH NIE ROZUMIEMY” – L.HAY.

Myślę, że wiele osób pokonało raka z podobnym rozpoznaniem jak moje, tylko nie chcą się ujawniać. Dlaczego? Chyba na Forum Onkologicznym  otrzymałam odpowiedź . Rozumiem, że jest to forum merytoryczne, ale czy dlatego trzeba dzielnie umierać?  Zgodnie z przewidywaną  przez medycynę akademicką rokowaniami,  z przewidywaną   procedurą , jest bardzo chwalebne duże cierpienie i dzielne umieranie. Biada komuś,  kto niezgodnie z ich przewidywaniami wyłamał się z tych ustalonych reguł. Jeśli ktoś pozbył się niewyleczonego raka zostaje od razu szczęśliwcem podejrzanym o coś złego, wstydliwego, niegodnego mądrze myślącego człowieka. Normalnie jak za średniowiecza „czary mary” Przecież „mądrze myślący” człowiek dał by wiarę tylko tym naukowcom,   na  których służba zdrowia się opiera , ale nie koniecznie musi wyleczyć. „Mądrze myślący” wierzy tym,  do których „mafia farmaceutyczna „ nie ma pretensji, bo nie zagrożone są ich zyski. Bo jak inaczej zrozumieć, może mi to ktoś wytłumaczy , że nie wolno mi na forum onkologicznym powiedzieć prawdy jak pozbyłam się raka. Jak zrozumieć Panią doktor która leczy chorych na raka płuc, ale nie wolno ? a może nie uchodzi?  wiedzieć jak  i co zrobiłam, że raka się pozbyłam zachowując dobra kondycję fizyczną. Czytając moje wyniki powiedziała –   stosuje Pani jakieś metody , niech Pani robi to co do tej pory robiła, bo są świetne wyniki, ale ja nic nie chcę wiedzieć.  Jak mam zrozumieć, że wiele osób pyta mnie  , co robiłam, że wyszłam z raka, ale cichaczem , potajemnie prywatnie przez maile , ale nie oficjalnie na blogu w komentarzu. Piszę tego bloga absolutnie nie po to, by cokolwiek komukolwiek udowadniać co robiłam i robię, że żyję. Bo nie zrobiłam nic i nie robię  czego człowiek mógłby się wstydzić i było przez  prawo zabronione. Przecież  żadne skuteczne metody nie są cięższe  od cierpienia przez raka. Kiedy w Rodzinie zawita rak,  to czy chory  umrze, czy wyzdrowieje , to i tak już nic nigdy nie będzie jak było. Rak zmienia całej Rodziny rzeczywistość  nieodwracalnie , bez względu na to jak postąpią. Z całym szacunkiem do prawa własnych wyborów, każdy ma prawo wybierać to, co uważa za słuszne, jeśli zna inne możliwości.   Irena

…….”.KŁOPOTLIWE PRZYKŁADY NOCEBO SUGERUJĄ , ŻE LEKARZE, RODZICE I NAUCZYCIELE  MOGĄ ODZIERAĆ  Z NADZIEI PROGRAMUJĄC CIĘ , BYŚ UWIERZYŁ W SWOJĄ BEZSILNOŚĆ „ –  BRUCE LIPTON .

Emocje po piątej  chemii sięgały zenitu, co przedłożyło się na gorsze relacje z córką. Moje polepszające się samopoczucie, większe siły , nadal nie zmieniały rokowań co do mojego zdrowia, według mnie i moich lekarzy. Wiara w moje terapie  mimo pozytywnych objawów,  była bardzo słaba, by nie powiedzieć  nikła. Nie wierzyliśmy, że wygram tą walkę z rakiem. Jeszcze dzisiaj  opisując  miniony czas walki  wyzwalają się nam silne emocje. Podkreślam, że dzisiejsze  emocje różnią się  z  tamtych dni , bo wówczas nikt  nie dawał nam   żadnych szans na uzdrowienie. Moje dobre samopoczucie, zwiększone siły i dość dobre wyniki badań przyjmowaliśmy jako remisja, tylko nie wiadomo na jak długo. Tak naprawdę to do dzisiaj się uważa, że zaawansowany rak płuc jest bez szans na wyleczenie. Każdy robi swoje ,  co uważa  za słuszne? , a może niekoniecznie słuszne?   Kto dojdzie czyja wina czyj błąd, a kto ma rację?  Póki co  wyciągnęłam wniosek, że nigdy się nie dowiem i nie będzie miało to znaczenia , jeśli przestanę  swoim życiem kierować  się akceptacją innych. Moja córka też chyba  doszła do podobnego wniosku, bo zaczęłyśmy podejmować  decyzje, a tym samym działać  nie szukając wzajemnej akceptacji w tym samym temacie. Musiało to skutkować konfliktami i tak było. W tym wszystkim zbawienna  dla nas była zasada mojej kochanej córki, że każdy konflikt ze mną kończyła zdaniem – PAMIĘTAJ, ŻE CIĘ KOCHAM , odpowiadałam jej tym samym – PAMIĘTAJ, ŻE JA CIEBIE TEŻ KOCHAM. Po takim zdaniu nasze konflikty siłą rzeczy łagodniały. Po wypłakaniu się i przemyśleniach  wracałyśmy do siebie  przytulając się , szczęśliwe, że znów jesteśmy razem, łącząc  siły  do walki z rakiem. Pomału uczyłyśmy się szanować odmienny punkt widzenia, szukać wspólnych rozwiązań. Różnice zdań i różne  działania  przestały być bolesne, chociaż  nie koniecznie rozumiałyśmy się wzajemnie. Każde nieporozumienie zakończone słowami  – PAMIĘTAJ, ŻE CIĘ KOCHAM – nie może powodować dłuższego  gniewu i pretensji. Ważne, że moja córka nigdy się na mnie nie obrażała, bo chyba zawsze wiedziała, że Matka zawsze kocha szczerze, bezinteresownie i na zawsze. Uważam, że dotyczy to wszystkich matek, tylko niektóre nie potrafią tego okazać i nie potrzebnie  złoszczą się  i myślą, że ich miłość jest nie odwzajemniona. Życzę  wszystkim miłości i zdrowych relacji nie tylko w rodzinie. Moje relacje z córką choroba bardzo wzmocniła. Piękne relacje między bliskimi można wzmacniać nie tylko poprzez chorobę, tylko poprzez  zmianę spojrzenia na bliskich,  na  życie,  a może  spojrzenia  na pewne zdarzenia niekoniecznie są właściwe? Doświadczam tego wszystkiego na własnym ciele i umyśle i zapewniam, że warto i wszystko jest możliwe, jeśli nie zabraknie wiary, miłości to i cuda się zdarzają.   Irena

/niemożliwe stało się rzeczywistością/

Nie do wiary, nie jestem już tą samą osobą, jaką byłam przed diagnozą raka. Jestem zupełnie inna, inaczej postrzegam siebie, ludzi,  całą przyrodę i w ogóle życie. Moje życie patrząc z zewnątrz  też już nie jest  takie samo, tylko ja niby ja,  ale inna. Naprawdę widzę, że nawet słońce piękniej świeci, silny wiatr ma swój urok , deszcz jest uroczy, mżawka bardzo romantyczna, wiosna, lato, śnieg zawsze lubiłam, a teraz nie mogę się nacieszyć. Zmieniły mi się koleżanki, inaczej postrzegam przyjaciół. Nie znałam muzyki poważnej , a teraz podczas  koncertu każda moja komórka ciała wchodzi w jakieś piękne wibracje nie do opisania. Przed  diagnozą muzyka poważna mnie drażniła  i pomyśleć jak bym umarła nie  zaznałabym takiego piękna.  Mój mąż kochający piwo  kochał nad wyraz mocno tak bardzo, że dla niego dzień bez piwa, to był dzień stracony, obecnie sam dobrowolnie z własnej woli całkowicie odrzucił alkohol  i jest z tego powodu szczęśliwy. Jestem zaskoczona,  że sam bez terapii przestał pić, bez niczyjego nacisku z własnej woli i nie tęskni za piwem.  Uznaje sporadycznie szampana,  dobrą lampkę wina,  ewentualnie  czasem nalewkę z dzikiej róży .  Nastąpiła we mnie i wokół mnie  tak duża przemiana, że trudno mnie uwierzyć , że ja to jestem ja z przed 10 – laty. Moje życie zmieniło się wprost proporcjonalnie do wewnętrznych zmian. Najfajniejsze i niesamowite, że mój mąż w ogóle nie jest zainteresowany   wewnętrzną pracą nad sobą , mimo to jak gdyby samoistnie się  zmienia. W nim też dokonuje się jakaś pozytywna przemiana na poziomie chyba podświadomym , bo żadnej pracy nad sobą nie wykonuje , a staje się też całkowicie innym człowiekiem  w sensie pozytywnym. Udowodniłam sobie , że zmieniając swoje przekonania,  zmieniłam siebie ,  swoje życie i otaczającą swoją  rzeczywistość , jeszcze nie do końca tak  jak z marzenia, ale ciągle pracuję nad uwalnianiem destruktywnych lęków i przekonań i ciekawi mnie jakie zmiany we mnie i w moim życiu się dokonają . Poza rakiem uwolniłam  się też od innych chorób o czym będę  później dokonywać wpisów jak i czego się pozbyłam. Nie chciałabym,  by jakaś wróżka cofnęła mi czas o 15 lat. Dzisiaj jestem w lepszej kondycji fizycznej  niż 15 lat temu  i jakość życia nieporównywalnie lepsza. Niestety tylko parę  zmarszczek chyba mam więcej, ale  z tego powodu nie jestem mniej szczęśliwa.
Praca nad rozwojem osobistym początkowo trudna  i  ciężka stała się moją pasją uzależniającą  powodując , że jestem ja  coraz zdrowsza i moje życie. Udowodniłam sobie, że życie po 65 plus może być piękne i nigdy nie jest za późno by zaczynać żyć  od nowa. Lepiej doświadczyć czegoś fajnego późno, niż wcale .  Nie do wiary, że gdyby nie rak płuc /przez którego podjęłam trudną pracę na sobą/,   to nadal bym milcząco narzekała, że dzieci za mało odwiedzają matkę, martwiła się jak przeżyć od pierwszego do pierwszego, martwiła się za co wykupić leki, jak dostać się pilnie do lekarza , zastanawiała się,  o co poszło kochanej koleżance , bo chodzi naburmuszona, narzekała,  że starsze lata są trudne  do zniesienia , użalała się nad sobą na postępujące dolegliwości zdrowotne i dla okrasy użerała się  z pijanym mężem. Niemożliwe stało się rzeczywistością, doświadczyłam, że trud się opłaca .  Irena

„Te wspomnienia komórkowe i błędne przekonania są tym samym , o czym mówił Salomon ponad trzy tysiące lat temu. To problemy serca są  źródłem każdego innego problemu, jaki można mieć w życiu – zdrowotnego, uczuciowego, a nawet takiego, od którego zależy, czy odniesiemy sukces, czy poniesiemy porażkę”. – Alexander Loyd

Uczono mnie kiedyś, że prośby  przez modlitwy   zawsze są wysłuchane , tylko prosząc  czasem nie przyjmujemy tych  próśb.  Po wnoszonych  prośbach  do Matki Boskiej zawsze pamiętałam , że prośby mogę otrzymać w różny sposób niekoniecznie według mojego  wyobrażenia. Przecież prosząc nie mogę stawiać warunków w jakiej formie mają być podane. Jako przykład  zapamiętałam sobie anegdotkę , nie pamiętam autora tylko treść :

Bardzo pobożny człowiek z dużą wiarą , jak zachorował modlił się długo i gorliwie, aż usłyszał od Boga – „ tak wysłuchałem Twoją prośbę,  wyzdrowiejesz”. Głęboko wierząc w Boskie wyleczenie przestał przyjmować leki , twierdząc , że Bóg  mu obiecał , że będzie  wyleczony i wierzy, że tak się stanie . Odmawiając  leków choroba mu się rozwinęła i rodzina zawiozła go do szpitala. W szpitalu przyszedł do niego chirurg mówiąc, żeby wyraził zgodę  na operację, bo inaczej umrze. Odpowiadał – nie, bo  „Bóg mi obiecał wyzdrowienie” i ja wierzę, że tak się stanie. Przyszedł drugi chirurg i mówi mu, że musi być operowany, bo za parę godzin bez operacji umrze – odpowiedział nie, bo „Bóg mi obiecał, że wyzdrowieję” i ja wierzę, że tak się stanie. Przyszedł trzeci chirurg mówiąc mu, że za godzinę umrze jak zaraz nie zostanie zoperowany, odpowiedział- nie, bo” Bóg mi obiecał, że wyzdrowieję” i ja wierzę, że tak się stanie. Niestety ten człowiek odmawiający  leczenia i operacji jak przewidzieli lekarze umarł.  Chory, już będąc po tamtej stronie zapytał BOGA, ja tak wierzyłem , bo Boże mi obiecałeś, dlaczego umarłem? Bóg odpowiedział – to dlaczego nie przyjąłeś mojej pomocy? ; wysłałem ci leki- nie przyjąłeś ; wysłałem ci jednego chirurga – odmówiłeś ; wysłałem ci drugiego chirurga – odmówiłeś ; wysłałem ci trzeciego chirurga – też odmówiłeś;  Ty odrzuciłeś moją pomoc.

Tą anegdotkę  zapamiętałam sobie jako ostrzeżenie, że BÓG pomaga na różne sposoby i na drodze do wyleczenia szkoda byłoby cenną  pomoc  przeoczyć. Swoją babcię nie dane mi było poznać za życia, poznawałam babcię z opowiadań  Ojca jaka była, co robiła i jak uczyła ojca Wiary  do Boga. Zaznaczał, że była prostą kobietą, ale kierowała się  ludowymi mądrościami  które pisało życie . Na uzasadnioną krytykę wobec księży, odpowiadała  synom ; wy grzechów księży nie naśladujcie, bo ksiądz tyle lat uczył się modlić  i  wie jak Boga obrazić –  ale i wie jak Boga przeprosić , wy nie umiecie , to  lepiej nie grzeszcie. Uważam, że w babcinej mądrości   było coś na rzeczy, bo ja modlitwy do BOGA sercem nauczyłam się dopiero w śmiertelnej chorobie.  Irena

Emocjami  po nitce do kłębka,  w poszukiwaniu destruktywnych przekonań , niczym detektyw  śledczy zaczęłam  odkrywać ukryte zakamarki swojej podświadomości. Zdarzenia przyczynowo skutkowe prawie zawsze odnajdywane są  w dzieciństwie, a tym samym zdarzenia związane z Rodzicami miały kluczowe znaczenie w tworzeniu przekonań.  Aby dojść do źródła chorób  muszę uchylać rąbki tajemnic ze zdarzeń  domu rodzinnego  z punktu patrzenia i odczuwania  małego dziecka.  Zaskoczyło mnie to , że  Rodzice nie wiem jak mądrze i słusznie by nie postępowali , to i tak nie mają możliwości,  uchronić  całkowicie swoje  dziecko przed negatywnym programem w podświadomości.  Uświadamiając  to sobie podczas terapii  zaowocowało u mnie  jako matki,  automatyczne   uwolnienie  się z poczucia winy wobec błędów  wychowawczych swoich dzieci, jakich się sporo dopatrywałam. Potężny zastrzyk energii , dało  mi nowe pozytywne przekonanie, że Wybaczając innym czynimy to przede wszystkim  dla dobra swego. Akcentuję fakt, że moje dzieci są ułożone, dobre , zaradne  , a mimo to uważałam , że w wychowaniu popełniłam wiele błędów – oczywiście  nie wiedziałam jakich. Przypisywałam sobie podświadomie winę ,  że dzieci za ciężko pracują, dają się wykorzystywać bo są za dobre i że mogłyby więcej zarabiać, a mają  tak dlatego, że popełniłam gdzieś błędy wychowawcze . Z tego powodu zamartwiałam się co źle zrobiłam, co jeszcze mogłam zrobić? Tylko po co tyle zmartwień? – jak by to w czymś miało pomóc .  Podświadomie zaprogramowałam się, że nie dość , że byłam zła córką, to jeszcze złą matką – u mnie był wewnętrzny konflikt, bo świadomie  czasem się usprawiedliwiałam, czasem robiłam projekcje jak większość na innych . Po Radykalnym Wybaczaniu z  modlitwą  i medytacją dowartościowując się , jednocześnie inaczej spojrzałam na swojego raka. A może ten rak chciał mi coś powiedzieć? , a może ten rak chce mi coś przekazać ?, a może mówi i przekazuje coś przez moje ciało?.   Do Modlitwy , takiej od serca ,  Radykalnego Wybaczania i  medytacji  nikt by mnie wołami nie zaciągnął , ale rak i owszem zmusił mnie, dając popalić okrutnie . Dzięki temu  poczułam,  że  BÓG MNIE KOCHA /wpis ” modlitwy wysłuchane”/ , dowiedziałam  się , że  byłam całkiem  dobrą  córką i dobrą  matką . Sami powiedzcie, czy rak nie zmusił  mnie  by się dowartościować?  Przede mną jeszcze dwa cykle chemii, aż żal za tyle zasług   byłoby  go wykańczać,  gdyby to był  „miły raczek”, a nie   „raczysko”.

Przykre jest, że dopiero choroba, jakieś nieszczęście skłania do zastanowienia się nad sobą, czy ta droga , na której jestem jest w porządku , czy na pewno chcę na niej być? , czy nie ma innej lepszej dla mnie? Czy raz z obranej drogi muszę nią kroczyć do upadłego? Myślę, że choroby to na naszej drodze dziury i kamienie o które się potykamy. Tak bardzo wpatrzeni pod stopy, obolali z upadków, że nie zauważa się , że to nawet już nie droga, tylko jakiś ślepy zaułek , a obok  są  fajne inne , o wiele lepsze .  Z doświadczenia swego wiem, że to nie jest proste, bo przed tym wszystkim powstrzymuje lęk – a skąd mogę wiedzieć , że nie będzie gorsza? Nie chciałam pamiętać , ze jeśli będzie zła, to zgodnie z wolną  wolą daną  od BOGA  mogę zmieniać , aż poczuję, że to jest to. Od takich decyzji powstrzymuje mniejszy lub większy  lęk przed zmianą. Aby cokolwiek w sobie zmienić , trzeba te lęki  pokonywać.  Gdyby nie  te  okropnie męczące  lęki,   to być może  choroby  miałyby problem aby się do kogoś wcisnąć.  Irena

„TO NIE NASZE GENY, LECZ  NASZE  PRZEKONANIA  KONTROLUJĄ  NASZE ŻYCIE”….  –Bruce Lipton

Mahatma Gandhi :

Twoje przekonania stają się twoimi myślami,

Twoje myśli staja się twoimi słowami,

Twoje słowa staja się twoimi czynami,

Twoje czyny staja się twoimi zwyczajami,

Twoje zwyczaje staja się twoimi wartościami,

A twoje wartości staja się twoim przeznaczeniem.

„CO NIE ZOSTAJE  UŚWIADOMIONE  STAJE SIĘ NASZYM PRZEZNACZENIEM” – Jung

„PRZEKONANIA TO MYŚLI  KTÓRE  UZNAJEMY  ZA  PRAWDĘ” – Louise L.Hay

Warto dać dużo wysiłku i próbować  aż  do skutku  usunąć /czy wyłączyć/ zaprogramowany  destruktywny program w naszej głowie,  niczym na dysku komputerowym.

„Wiele osób żyje z ukrytym, zaprogramowanym schematem, który sprawia, że  nieświadomie przez cały czas sabotują siebie. Nie rozumieją, że głęboko w nich samych ukryte są zaprogramowane schematy, które powstały już w okresie dzieciństwa i które leżą tuż pod  powierzchnią podświadomości, czekając na okazję, dzięki której mogą stać się rzeczywistością”  Autor  -Vianna  Stibal.

U Mamy z Mamą

Parę tygodni  przed chemią u mnie nasiliło się duże poczucie winy i coś z tyłu głowy cicho mówiło – „muszę odwdzięczyć się Mamie”.    Wydawało mi  się,  jak bym nie wiem co strasznego  uczyniła!

Dlaczego tak bardzo  to poczucie winy nasiliło się przed diagnozą ? – nie wiem.

Nie do uwierzenia,  że było spowodowane  taką błahostką!  Pomijając  błędne spojrzenie  11 letniej Irenki,  a faktyczny powód łez matki,  to przecież była tylko poplamiona sukieneczka ! ! !

Mój  umysł uznał, aby zdarzenie z poplamioną sukieneczką przed świadomością całkowicie ukryć,   dlatego nic z tego zdarzenia nie pamiętałam.

Dopiero podczas terapii wizualnie zobaczyłam, że najlepsza sukieneczka małej siostrzyczki jest  zniszczona sokiem z jagód ! I to  z mojej winy!

Moja mama  wzięła sukieneczkę, przytuliła do buzi i rozpłakała się rzewnymi łzami, a mnie nic nie powiedziała, chociaż była to ewidentnie moja wina.

To było okropne uczucie,  zobaczyć Mamę,   jak   płacze przeze mnie  rzewnymi łzami.

Matki płacz odebrałam jako  wielką krzywdę  którą jej wyrządziłam. Bez pozwolenia,  ubrałam siostrzyczkę  w jedyną świąteczną sukieneczkę taką,  przeznaczoną tylko do kościoła!

Wolałabym,  żeby  mnie skrzyczała, czy zbiła, ale nie płakała!

Poczułam pod wpływem wybudzonego zdarzenia destruktywne przekonania ;

– Wielkie poczucie winy,  mama cierpi z mojej winy  , /jestem zła, niedobra/ .

– Wstyd , jak mogłam być aż tak niedobrą córką !  Jestem nieusłuchana !/bez pozwolenia wzięłam sukieneczkę/

– Nic nie potrafię dobrze zrobić / nie upilnowałam siostrzyczki/, jestem złą, niedobrą córką.

Moje ciało zareagowało mocnym bólem pod prawym bokiem i nie mogłam opanować płaczu.

Po terapii  i wypłakaniu się spojrzałam na zdarzenie już zupełnie inaczej. Zablokowane emocje ulotniły się i  poczułam się lekko i tak jak by Świat nabrał pięknych barw.

Jako dziewczynka miałam prawo chcieć ładnie ubrać swoja siostrzyczkę  i tak naprawdę nic się nie stało! Najlepsze, że pamiętałam jak matka opowiadała innym z radością, że ja lubię  siostrzyczkę ładnie ubraną  i to jej się podoba.  Świadomie pamiętałam nawet,  że  była ubierana według mojego gustu. Ojciec czasem żartował, że takie wymyśliłam  siostrzyczce imię, które dla niego było trudne do zapamiętania.

W rzeczywistości matka nie miała o to do mnie pretensji, rozpłakała się zupełnie z innego powodu, a sukieneczką tylko ukrywała swój płacz.

To niewiarygodne, jakie niedorzeczne absurdy w podświadomości się  programują i to na całe długie życie!

Dawno już udowodniono naukowo,  że podświadomość  nie słucha świadomości  i kieruje naszym życiem. Jest to za mądre dla mnie, aby zrozumieć.  Wystarczy mi moje własne doświadczenie.

Warto dać dużo wysiłku i próbować  aż  do skutku  usunąć /czy wyłączyć/ zaprogramowany  destruktywny program w naszej głowie,  niczym na dysku komputerowym.

Ciekawi  mnie,  co  moja podświadomość  jeszcze  za absurdy ukrywa. Przekonałam  się, że jest to możliwe i nie powiem, że było łatwo, ale za to co za ulga!!!   Do tego dochodzi ciekawość,   co z tego wyniknie?  …….Oj!!  będzie się działo!!   Nawet  jeszcze dwa cykle chemie przestały mnie absorbować .

Irena

„Co nie jest uświadomione jest naszym  przeznaczeniem” – Jung

„Podświadomość nie umie myśleć logicznie” ; „Podświadomość  nie jest wstanie rozważać żadnych za i przeciw” – Joseph Murphy

Poprzednio pisałam o swoim emocjonalnym,  męczącym problemie –  „ nie mogę odwdzięczyć  się swojej mamie” ,  okazał  się   poważnym programem,  zapisanym  w podświadomości.  Jaki to program? I  w jaki sposób to sobie uświadomiłam?

Włączyłam muzykę relaksacyjną ;  wygodnie  usiadłam , przy mnie na stoliku ;  Arkusze Radykalnego Wybaczania,  długopis , książka i zapalona  świeczka .  Medytacja  nad swoim problemem  i  modlitwa , ujawniła mi emocję  – duże poczucie winy wobec Matki. Idąc za tą  emocją , wczuwając się w nią ,  zadałam sobie pytanie? – co ja takiego złego zrobiłam?

Wizualna odpowiedź  przyszła sama. Zobaczyłam siebie jak miałam 11 lat i odkopało się pewne zdarzenie . Miałam 11 lat , opiekowałam się swoją 1,5 roczną kochaną siostrzyczką. Ubrałam ślicznie  bez pozwolenia  mamy,  w świąteczną sukieneczkę, wsadziłam do wózka i poszłam z nią do swoich koleżanek nad jezioro, blisko lasu. Dumnie kroczyłam z nią idąc drogą przez wieś , cieszyłam się, jak mijające kobiety oglądając ją podziwiały , komplementując , jaka śliczna dziewczynka ! Wyglądała jak śliczna żywa laleczka. Na miejscu, w cieniu pod lasem posadziłam na kocyku , dałam coś do zabawy i poszłam do koleżanek moczyć nogi w jeziorze. Siostrzyczkę obserwowałam , nie spuszczałam ją z oka,  czasem ktoś do niej się zbliżał, zagadywał, jak to koło małego dziecka, trudno przejść obojętnie. Zaciekawiona,  dlaczego  tak grzecznie siedzi, podeszłam zobaczyć i się przeraziłam, była cała usmarowana czarnymi jagodami. Jakimś cudem miała na kocyku krzaczek z jagodami i się nimi bawiła. Najlepsza sukieneczka zniszczona sokiem z jagód ! Co na to już w domu moja mama?  Wzięła sukieneczkę, przytuliła do buzi i rozpłakała się rzewnymi łzami, a mnie nic nie powiedziała. To było okropne, zawsze uśmiechnięta, teraz  płacze przeze mnie  rzewnymi łzami. Matki płacz odebrałam,  jak wielką krzywdę jej wyrządziłam, ubierając bez pozwolenia w jedyną świąteczną sukieneczkę taką,  przeznaczoną tylko do kościoła! Wolałabym,  żeby  mnie skrzyczała, czy zbiła, ale nie płakała.

Poczułam pod wpływem wybudzonego zdarzenia destruktywne przekonania ;

–  Wielkie poczucie winy,  mama cierpi z mojej winy  , /jestem zła, niedobra/ .

– Wstyd , jak mogłam być aż tak niedobrą córką ! , jestem nieusłuchana /bez pozwolenia wzięłam sukieneczkę/

– nic nie potrafię dobrze zrobić / nie upilnowałam siostrzyczki/ , jestem złą, niedobrą córką.

Moje ciało zareagowało mocnym bólem pod prawym bokiem i nie mogłam opanować płaczu .

Po chwili ukazało  mi się zdarzenie , że sukieneczka czysta, wyprana w kwaśnym mleku, została oddana wraz z innymi rzeczami mamy znajomej, która miała dziewczynkę trochę mniejszą.  Wraz z mamą u tej znajomej zobaczyłyśmy jak w tej sukieneczce,  dziecko  jest całe oblane sokiem z wiśni. Wracając zapytałam się mamy , czy jej nie było żal tej wybrudzonej wiśniami sukieneczki. Ku mojemu zdziwieniu , z uśmiechem odpowiedziała, ach! ,  dzieci tak mają, że się brudzą . To dlaczego tak płakałaś,  jak ja nie upilnowałam ?  – Jak sukieneczka została zniszczona jagodami?  Ach Ircia /tak mnie zdrobniale nazywała/, to mi się tak coś wspomniało przykrego, jak zobaczyłam jagodowe  plamy , ty tego nie zrozumiesz i nie myśl już o tym, odpowiedziała.

Dopiero teraz uświadomiłam sobie , po tylu latach, że miałam w podświadomości  przez tyle lat, poczucie winy / jak wina, to i kara/,  bo miałam program , że  przeze mnie mama  płakała, całkowicie  niepotrzebnie .  Dlaczego program w podświadomości nie odblokował tej winy  od razu, po wyjaśnieniu  mamy?  Tak naprawdę , nie rozumiem   umysłu działania. Tłumaczę to sobie tym, że wyjaśnienie trafiło tylko do mojej wiadomości, ale nie dotarło do mojej podświadomości, w którym poczucie winy pod wpływem stresu zostało zaprogramowane. Poczułam wielką radość! , ulgę i euforię nie do opisania. Zrobiłam wybaczanie według Arkuszy Radykalnego Wybaczania , ale nie było już co wybaczać ani sobie, ani mamie.

„To  tak, jakby umysł dosłownie wybudował twierdzę wokół pewnych wspomnień. A wszystko po to , by uchronić nas przed cierpieniem” –  Alexander  Loyd

Przepraszam, że piszę chaotycznie , ale moja terapia walki z rakiem też była chaotyczna. Racjonalne podejście do leczenia,  przeplatało się z intuicyjnymi wyborami różnych terapii jednocześnie. Moja  wiara w moc modlitwy,  wielokrotnie była zachwiana. Stosowałam jednocześnie kilka terapii na raz , łącząc z sześcioma cyklami chemii. Przerwy w niektórych terapiach następowały, podczas trzech dni, kiedy byłam w szpitalu na chemii np.;  nie mogłam prowadzić medytacji,  w pobliskiej miejscowości pod piramidą , z której korzystałam codziennie,  mimo zimna i śniegu. Poduszka i koc  były zabezpieczeniem od zimna. Do akupresury stóp  przychodził masażysta, czasem syn mnie podwoził do gabinetu. Wałki do masażu stóp  często używałam w ciągu dnia w miarę możliwości, bo  zawsze  leżały na widoku. W pokoju słuchałam z płyt;  muzyki relaksacyjnej , medytacji , zabawne anegdoty . Oglądałam  krótkie filmy o cudownych wyleczeniach i samowyleczeniach. Zmuszałam się do picia świeżych soków , dietetycznego jedzenia. Lekarze ostrzegali, nie torturować się sokami i jedzeniem. Ja mimo wszystko nie byłam posłuszna. Wielu chorych przed śmiercią nie zmusza się do jedzenia , picia i ruchu . Po co twierdzili? Jest 21 wiek, w kroplówce dożywią , dadzą środek przeciwbólowy i można spokojnie leżeć , ewentualnie cichutko się modlić , póki się nie zaśnie. Po co do wszystkiego się zmuszałam? , do picia soków, jedzenia /jadłam nawet tartą surową wątrobę-okropność/ , nie chciało mi się w ogóle ruszać. Wyjście z domu było masakrą , ale się zmuszałam. Pilnowanie brania leków homeopatycznych , przed jedzeniem, po jedzeniu, przed piciem ,po piciu –okropnie uciążliwe, zapominałam, myliłam się, ale brałam. Telewizji prze 8 miesięcy w ogóle nie oglądałam, w moim pokoju TV nie było. Korzystałam też z energii REIKI z dobrym skutkiem, ale nie trwałym.  Do terapii z Arkuszami Radykalnego Wybaczania „ ego” ma swoje sposoby by zniechęcić , mój upór i wola walki, wrodzona ciekawość ? co z tego wyniknie?. To wszystko przezwyciężało sztuczki zniechęcające „ego”. Tak mówiąc szczerze, to nie wierzyłam, że TRW  dla mnie będzie skuteczne . Mówiłam wówczas sobie,  jak się nie przekonasz Irena, to nie będziesz wiedzieć , dlaczego bałam się śmierci?, dlaczego odeszłam od kościoła? –  biorąc pod uwagę , że  spędzałam  dzieciństwo na plebani. Z uporem maniaka szukałam, drążyłam różne terapie . Uwaga – odstępowałam od wszystkiego jak wyczułam, że  coś mnie osłabia, nawet jeśli było polecane przez wielkie autorytety. Obserwowałam chorych,  którzy  chcieli podejmować się różnych terapii, ale po kolei. Np.; jak wypiję ten sok to , to spróbuje ten drugi, jak skończę chemię to skorzystam z energii REIKI, jak skorzystam z energii REIKI to skorzystam z piramidy, itp. Nie oceniam, czy robili dobrze , czy źle. Ja tylko mówię, postępowałam inaczej, niż większość chorych, zrobiłam rakowi taki „kogiel mogiel” że nie mógł przetrwać . I po co to wszystko? , Czy warto było? – zapewniam, że mój trud został wynagrodzony . Dalszy ciąg terapii TRW napiszę  później….  Irena

„Dwadzieścia lat minęło od tej chwili, gdy w końcu dotarła do mnie rada Irva Koenigsbergu, by najpierw  wziąć pod uwagę środowisko, gdy komórki chorują. Tak jak ty i ja , komórki są ukształtowane przez miejsce , w którym żyją. Innymi słowy : Środowisko, głupcze!” – Bruce Lipton

Muzyka relaksacyjna, świeczki, piętnastominutowa medytacja  z  terapeutką  Alą,   pozwoliła mi dość fajnie się wyciszyć . Po krótkim rozeznaniu co wiem o terapii, a co bym chciała wiedzieć, zadała   pytanie  – opowiedz,  co czujesz ? Opowieść była krótka; czuję  ból, żal za troski i zmartwienia jakie przysporzyłam swojej mamie. Ala –  to zaczniemy od wybaczania mamie. Prawie krzyknęłam –  mamie?  Chyba sobie, bo moja mama to niesamowicie była i jest najlepszą matką na świecie , taka MAMA POLKA. Zawsze ciężko pracowała, dwoiła się i troiła z całego serca i duszy,  robiła  wszystko dla dzieci  z  „Anielską” cierpliwością i  nie tylko dla swoich.  Nigdy nie krzyczała , nie biła, dziecko miało prawo wybierać sobie z jedzenia najlepsze kąski, zjadała to, co mała Irenka zjeść nie chciała, na ogół zawsze miła, uśmiechnięta. Co można wybaczyć takiej Mamie?.   Ala – czyżby? , na pewno? , czy nigdy nie przerwała ci  w najlepszym momencie zabawy wołając do kościoła? , na obiad? , nie ściągała rano z łózka, że czas już wstawać?  Mimo zapracowania zawsze miała czas dla małej Irenki? , czy zawsze broniła małą Irenkę przed innymi , szczególnie starszymi dziećmi?  Pomyśl,  co wówczas czułaś do swojej Mamy jak miałaś  cztery latka, czy  jako paroletnia dziewczynka?.  Medytacją, oraz tymi i podobnymi pytaniami otworzyła mi oczy, jakby ściągnęła zasłonę dymną z pamięci. Pomału,  zaczęłam sobie przypominać  niektóre  zdarzenia, kiedy byłam dzieckiem. Ciekawe jest to, że kiedy traciłam pamięć , zatrzymywałam się w okresie dzieciństwa, zapominając  bliską przeszłość i teraźniejszość.  Kiedy pamięć wracała  do obecnej  rzeczywistości, zapominałam  okresy  dzieciństwa. Przypominające się zdarzenia pokazały mi, że moja kochana Mama , mimo swej dobroci , jak kazdy człowiek popełniała błędy wobec małej Irenki, raniąc ją okrutnie. Zapomina się, że małe dziecko kocha matkę bezinteresowną czystą miłością. Matka na dziecko działa na otwarte serce.  Za każdym bólem,  dziecka serduszko na   miłość  za każdym razem  się przymyka. Przy częstych dużych urazach,  może zamknąć się na miłość całkowicie i to nie tylko do matki. Zapewniam, że stosując Arkusze Radykalnego Wybaczania odsłaniałam coraz to więcej zadanych mi nieświadomie ran prze moją kochana Mamę i proszę mi wierzyć , miałam co wybaczać. Po udzieleniu przez wspaniałą terapeutkę Alę wskazówek ,  mogłam dalszą terapię stosować już  sama w domu. O  bólu z powodu zadanych ran i wybaczaniu dalszy ciąg nastąpi….

Niesamowita jest różnica między terapią przeprowadzoną przez terapeutkę Radykalnego Wybaczania, a terapią przeprowadzoną przez lekarza psychologa.

Przy terapii przez  psychologa ja odpowiedziałam tylko na jedno  pytanie; jaki ma Pani problem? Mam problem ,  że już  swojej Mamie nie mogę  odwdzięczyć  się za troski, zmartwienia z powodu mojego raka. Po tym krótkim zdaniu lekarz wiedział;  co ja czuję, co dla mnie  jest nieważne. Mam teraz skoncentrować się na chorobie i o Mamie nie myśleć,  powiedział. Wystarczy, że ona myśli o mnie  i zapewnił mnie, że Matka bardziej w tej sytuacji martwi się o mnie niż ja o nią, przecież ma dobrą opiekę to co się Pani przejmuje, skwitował. Krótko i węzłowato opowiedział mi co ja czuję i co powinnam czuć i wypisał skierowanie do psychiatry po receptę na leki – wyszłam wydołowana. Terapeutka Ala po zadaniu pytania słuchała mnie, a ja jej opowiadałam,  co czuję i jak się czuję. Krótko mówiąc  zręcznymi pytaniami wyciągała ode mnie ukryte emocje i to ja jej mówiłam, a ona wczuwając się  słuchała – wyszłam lekka jak na skrzydłach.   Irena

Po burzliwej dyskusji z córką na temat wspólnie przeczytanej książki Radykalnego Wybaczania, doszłam do wniosku, że nie będę się zagłębiać  w temacie duchowym, wystarczy mi kościół i modlitwa i nie ważne co broni dostępu do podświadomości?  własne ego?  czy jakaś wyższa świadomość? ,  nie będę  zgłębiać. Poznanie siebie zaczęłam od wsłuchiwania się w swoje wewnętrzne organy jak ; bicie serca , ukłuciach , oddechu  i różnych szmerach, co właściwie już robiłam wsłuchując się w raka. Podczas medytacji koncentrując się na emocjach,  wyraźnie poczułam jak moje ciało reaguje np.; na smutek, żal i jak inaczej, kiedy śmieję się  wspominając np.;  zabawną historię. Podczas medytacji poczułam winę za zmartwienia i troski jakie przysporzyłam swojej mamie. Wiem,  że moja kochana MAMA niczego mi nigdy nie zarzuciła, wszystko puściła w niepamięć , tylko żal, że już nie będę mogła jej tego wynagrodzić . Miałam  gorycz z żalem , że swoim dzieciom nie mogę już pomóc , a do tego przez chorobę przysporzyłam problemów i jestem dla nich ciężarem. Te żale z goryczą nie do zniesienia moje ciało zareagowało mocnymi ukłuciami pod prawym bokiem,  jakby wątroba dawała znać o sobie. Absolutnie nie  miałam nikomu  co wybaczać, wszystko puściłam w niepamięć. Colin.C.Tipping pisze , aby najpierw wybaczyć innym , bo wybaczenie sobie może przyjść samoistnie , pozatym wybaczenie sobie jest o wiele trudniejsze. W temacie „wybaczyć” nie poradziłam sobie absolutnie.  Córka poprosiła o pomoc terapeutkę  Radykalnego Wybaczania  Alę  i już za dwa  dni miałyśmy umówioną wizytę .  Obydwie czekałyśmy na tą wizytę z niecierpliwością. Irena

„ ..Odkryłem, że niemal wszyscy chorzy na raka przez całe życie tłumią emocje i znani są z wyraźnej nieumiejętności wybaczania”  C.C.Tipping

Filozofia Radykalnego Wybaczania ujęła mnie  tym, że pomaga człowiekowi zmienić punkt widzenia, oparty na własnych przemyśleniach. Dzięki temu jest możliwość łączenia z praktycznym zastosowaniem najnowszych odkryć  z dziedziny medycyny , fizyki  i nie koliduje z żadną religią. Ucieszyłam się,  że mogę być twórcą własnego nowego życia nieświadoma jak ciężkie i trudne wytyczyłam sobie zadanie pozornie niby proste i fajne.

Nasze emocje nie uległy ewolucji na przestrzeni dziejów człowieka,  dzięki temu są szeroką otwartą  bramą , przez którą można dotrzeć do naszej potężnej podświadomości.

Moje emocje związane z rakiem, strumieniem  wylewające się ze mnie na zewnątrz,  łatwo rozpoznawalne  , bo widać, słychać i czuć , wydawało by się prostą drogą do podświadomości. Szybko doświadczyłam  jakiego podświadomość ma potężnego strażnika, którym jest nasze własne „ego” które żywi się  naszymi  emocjami , im emocja silniejsza tym silniejsze „ego”, według mojego zrozumienia.

By dotrzeć do podświadomości,  wyrzucić  raka,   muszę stoczyć walkę z własnym „ego”? czyli sama z sobą ,  a nie jak myślałam  z rakiem.  I znów by zacząć walkę muszę poznać wroga,  swoje „ego”czyli    samą siebie, przecież wydawało mi się , że znam siebie,  nawet byłam pewna , to niemożliwe aby aż tak  się mylić ,  ja chce tylko wybaczać i prosić o wybaczenie. Walczyć z sobą? Wykluczone!  co innego z rakiem !  Całkowita załomka, zostałam zdruzgotana, czy zdołam się pozbierać?  Niedługo się okaże. Irena

Ego  jak wszystkie systemy przekonań – jest niezwykle odporne na zmiany.  Ma niewiarygodną  władzę nad naszą  podświadomością i silnie wpływa na nasz wizerunek własny. Jest tak potężne,  że wydaje się stanowić odrębną istotę, dlatego nazwaliśmy        je  ego . – Colin C. Tipping